Η ισοδυναμία της άδειας οδήγησης Β και στην άδεια οδήγησης Α1 μέσα από την ματιά ενός εκπαιδευτή οδήγησης.
Καταλαβαίνω και αναγνωρίζω ότι αυτή η ισοδυναμία ίσως να διευκολύνει την καθημερινότητα των πολιτών αλλά και των αντιπροσώπων αυτοκινήτων και μοτοσικλετών καθώς θα αυξήσουν τις εν δυνάμει πωλήσεις τους. Επίσης αναγνωρίζω ότι αυτή η ισοδυναμία θα αποτελέσει πλήγμα στην επιχειρηματική δραστηριότητα μιας σχολής οδηγών, όμως μέσα σε όλο αυτό θα προσπαθήσω να λειτουργήσω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Βασικό επιχείρημα των υπέρμαχων αυτής της ισοδυναμίας είναι ότι το μέτρο αυτό, εφαρμόζεται ήδη σε άλλες 10 χώρες μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης. Έρχομαι όμως να αναρωτηθώ, τι κοινό έχει η Ελλάδα με αυτές τις χώρες στο θέμα της οδικής και οδηγικής παιδείας και συμπεριφοράς. Η άμεση απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι δυστυχώς ότι δεν υπάρχει τίποτα κοινό. Από όποια σκοπιά και να δούμε το θέμα των μετακινήσεων. Δυστυχώς ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει καμία σχέση σε οδική συμπεριφορά με τον μέσο Ισπανό, Ιταλό και Γερμανό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει γιατί δεν έχουμε το μυαλό ή την θέληση. Tο βασικό πρόβλημα μας είναι ότι η οδική ασφάλεια δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας, είτε ως παιδιά αλλά ούτε και ως ενήλικες. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες έχουν περάσει πολλά χρόνια διδασκαλίας και σωστής ενημέρωσης του κοινού για την ευαισθητοποίηση τους επάνω σε τέτοια θέματα. Αυτές οι χώρες έχουν επιτύχει όσα έχουν επιτύχει εφαρμόζοντας ένα σχέδιο που έχει ως βασικό του κορμό την δια βίου μάθηση. Κάτι τέτοιο στην Ελλάδα δεν υπάρχει και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει άμεσα.
Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα του 2020 που αντιμετωπίζει την πανδημία του κορονοϊού ο μέσος δικυκλιστής φοράει μάσκα κατά του κορονοϊού αλλά δεν φοράει κράνος την ώρα που οδηγεί ή ακόμα χειρότερα να έχει το κράνος στον αγκώνα και στο σπίτι του. Είμαστε δυστυχώς στην χώρα που ακόμα ο μέσος οδηγός μοτοσικλέτας δεν έχει πειστεί για την χρησιμότητα και αναγκαιότητα του κράνους και ο μέσος οδηγός αυτοκινήτου δεν έχει πειστεί για την χρήση και αναγκαιότητα της ζώνης ασφαλείας. Είμαστε στη χώρα που ο δρόμος είναι πίστα επίδειξης οδηγικών ικανοτήτων και όχι ένα μέσω εξυπηρέτησης του κοινού. Που στον βωμό της βιασύνης θυσιάζονται οι αξίες της ανθρωπιάς, της ευγένειας αλλά και της ασφάλειας. Είμαστε η χώρα που οι μοτοσικλέτες πάνε ανάποδα σε μονόδρομους αλλά και σε κεντρικές αρτηρίες και που τα αυτοκίνητα σταθμεύουν κάτω από την πινακίδα που λέει ότι απαγορεύεται η στάθμευση ή επάνω στις ράμπες και στις διαβάσεις των Α.μεΑ..
Ο μέσος Έλληνας οδηγός δεν μπορεί να αντιληφθεί το γεγονός ότι οποιαδήποτε πράξη του επηρεάζει όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες του, σε μικρό ή ακόμα και σε τεράστιο βαθμό. Για αυτό το λόγο, θεωρώ ότι η ισοδυναμία αυτή στις άδειες οδήγησης δεν είναι ένα μέτρο το οποίο πρέπει να εφαρμοστεί. Γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να το εφαρμόσουμε σωστά. Γιατί δεν έχουμε τους σωστούς λόγους, αλλά δεν έχουμε ούτε τις σωστές ηθικές υποδομές ως λαός. Για να πάμε εκεί, σε ένα τόσο απελευθερωτικό μέτρο πρέπει πρώτα να χτίσουμε τη συνείδηση και την παιδεία. Οπότε η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αντί να ζητάμε ελευθερίες όπως αυτή την ισοδυναμία μεταξύ άδειας οδήγησης Α1 και Β, πρέπει πρώτα να ετοιμάσουμε το έδαφος για τις υποδεχτούμε. Για εμένα θα έπρεπε να ζητήσουμε όλοι μαζί από το κράτος μας να αναθεωρήσει το πλαίσιο εκπαίδευσης αλλά και εξέτασης των υποψηφίων οδηγών. Να φτιάξει ένα σύστημα το οποίο να μην αξιολογεί δεξιότητες μέσα σε ένα κλειστό χώρο, χάνοντας την ουσία που είναι η οδήγηση στον δρόμο. Πρέπει αυτό το νέο σύστημα να στηρίζεται σε ουσιαστική παροχή γνώσης και εκπαίδευσης. Να παρέχει στο νέο οδηγό όλα τα απαραίτητα εφόδια για να βγει στον δρόμο με ασφάλεια, με γνώση και με αυτοπεποίθηση. Μα πάνω από όλα να του χτίσει συνείδηση και έναν ορθά δομημένο τρόπο σκέψης.